Anne Wolf (1967) studeerde af als klassieke pianiste aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Daarna heeft ze veel Franse, Waalse en Vlaamse artiesten begeleid, maar in de loop der tijd raakte ze steeds meer geïnteresseerd in Afrikaanse, Braziliaanse en Cubaanse muziek en kwam steeds meer terecht in de wereld van jazz, rock, pop en soul. Ze ging weer terug naar het conservatorium, ditmaal op de jazz afdeling met Eric Legnini en Charles Loos als leraar.

Met het Anne Wolf Trio nam ze “Amazone” (2001) op en “Moon at Noon” (2010), op het eerste was ook de Braziliaanse zangeres Marcia Maria aanwezig en ook op het album uit 2010 waren vocalisten aanwezig. Met haar quartet “Wolf in the mood” heeft ze “Live at the station” opgenomen met Stefan Bracaval op fluit. Met “Quatuor“ heeft ze de celliste Sigrid Vandenbogaerde toegevoegd aan het Trio, vandaar de aparte naam. De groep bestaat naast Wolf op piano (vleugel) en Sigrid op cello nog uit Lionel Beuvens op slagwerk en de Nederlander Theo de Jong op akoestische 5-snarige basgitaar, hij schreef tevens de cello arrangementen, op het titelnummer “Danse avec les Anges (a song for Anthony)” is er een gastrol voor Fabrice Alleman op sopraansax.

De klankkleur op dit album is heel bijzonder en dat hangt samen met het fluweelzachte spel van Anne, het sonore geluid van de cello en het bewegelijke geluid van de basgitaar, heel anders dan dat van de contrabas. Het spel van Anne Wolf doet mij in de verte denken aan dat van Amina Figarova, de Azerbeidsjaanse pianiste. De muziek huppelt in “Blues Bubbles” en klinkt klassiek in “Petite pièce en faux mineur”, wonderschoon. De serene sfeer zet zich voort in het titelnummer waarin de sopraansax zich prima schikt in het groepsgeluid. In het nummer “Sixte, sept and fun” ontspint er zich een muzikale aftelsom beginnend met de vleugel waarna de cello zich mengt in de melodie, de akoestische basgitaar komt erbij en geeft blijk van de enorme mogelijkheden van dit instrument, het zou vaker gebruikt moeten worden. De bewerkingen van “500 miles high” van Chick Corea en ook “Very early” van Bill Evans zijn geheel eigen aan het oeuvre van Anne Wolf, weloverwogen verstilde klanken die je meevoeren op een romantisch pad in een luisterrijk muzikaal landschap. “Intimacy” is geheel conform de naam een ingetogen muziekstuk met alweer een belangrijke rol voor de cello, muziek om bij weg te dromen, waarbij niet gezegd wil worden dat het slaapverwekkend is, zeker niet. Met het uptempo “December in New York” nemen we afscheid van dit fraaie album, de cello wordt hier vooral bovenin de hals gestreken waardoor het klinkt als een viool en de muziek een zweem van Hot Club de France meekrijgt, een prima uitsmijter!

Jan van Leersum.